Poeta en acción
A cierta distancia dos muchachos y una mujer
me espían. Ella gesticula
y les susurra a los hombres que son su
prolongación similar a las cámaras y los trípodes
huesudos que se enganchan a los brazos de los dos jóvenes.
¿Qué quieren de mí? Yo tipeo y tipeo.
Ahora piden que me pare junto al piano porque dije
que muchas veces escribo parada junto al piano.
Pero acá estoy con una estrella que se apaga
colgada de una caña de pescar sobre mi cabeza.
Ellos creen en la poeta bañada de sol con canto
de pájaros y a veces la hojarasca que pisa un gato
por el techo. Así escribimos historia.
Tal vez los pueda contratar. Podríamos fingir
que no estamos y perseguimos formas de felicidad.
Adiós Amsterdam
Al mirar las márgenes del río veo una noche
entrando en la ciudad como una lancha alargada
que busca refugio en el barro de un lecho
poco profundo. El Amstel brilla y se opaca
en mi memoria mientras las aguas chocan
contra el borde. No hace falta que me quede acá.
Me puedo llevar todos los nombres. Cruzar todos los ríos.
Qué otra cosa transportan sino el escombro más profundo
los pasados más asfixiantes tan oprimidos
que causan momentos impecables.
Suerte en un día cualquiera. Cuando se ponga gris
y la luz casi tartamudee un nombre en el horizonte.
Una ciudad. El tiempo sin orillas y yo.
Dichter in actie
Twee jongens en een vrouw staan van een afstand
naar me te gluren. Zij maakt gebaren
en fluistert tegen de mannen die een verlengstuk zijn
van haar zoals de camera’s en knokige
statieven aan de jongensledematen haken.
Wat willen ze van mij? Ik tik en ik tik.
Nu moet ik bij de piano staan omdat ik heb gezegd
dat ik vaak bij de piano sta en schrijf.
Maar nu sta ik hier met een dovende ster
aan een hengel boven mijn hoofd.
Zij geloven in de zonovergoten dichter met gefluit
van vogels en af en toe geritsel van een kat
op het dak. Zo schrijven we geschiedenis.
Misschien kan ik ze eens inhuren. We kunnen doen
alsof we er niet zijn en vormen van geluk nastreven.
Dag Amsterdam
Wanneer ik langs de kade kijk zie ik een nacht
de stad in trekken als de langgerekte sloep
die dekking zoekt in het slijk van een ondiepe
rivier. De Amstel schittert en wordt dof
in mijn geheugen terwijl het water klotst
tegen de kaderand. Ik hoef hier niet te blijven.
Ik kan alle namen dragen. Alle rivieren doorkruisen.
Wat vervoeren ze anders dan het diepste gruis
de meest verstikkende verledens zo dicht opeen
dat er loepzuivere momenten uit ontstaan.
Geluk op zomaar een dag. Wanneer het grijs wordt
en haast licht hapert aan de horizon een naam.
Een stad. De oeverloze tijd en ik.
.jpg "Maria Barnas")
Fuente: "Sí Sí El Bing Bang", De Todos los Mares, 2022
Traducción: Alejandra Szir
Enlaces: Cuarta prosa | Círculo de poesía | Versopolis | Festival de poesía de Medellín
Imagen en Alkmaar
